Onze lieve schatjes! Diesel hebben we 8 jaar geleden gekregen helemaal uit Zeeland! Ik weet nog dat toen hij 7 weken was, wij in onze rode Fiat Sceicento, 3 uur in de auto hebben gezeten om even 15 min met hem te knuffelen om vervolgens weer 3 uur in de auto terug naar huis te rijden haha wat waren we eigenlijk gek! Maar het geeft wel aan hoe gek we op hem zijn! Sinds mijn ziek zijn heeft Diesel zich helemaal ontpopt tot hulphond. Hij is heel erg gevoelig en weet precies wanneer we knuffels nodig hebben, moeten spelen of wanneer hij ons moet laten. Echt heel bijzonder om mee te maken! Helaas is hij daardoor wel heel “serieus” geworden en werd hij steeds rustiger en kalmer.
Toen kwam de foto van Max voorbij op Facebook! En ik ben wat dat betreft echt een gevoelsmens en ik wist dat hij bij ons hoorde te zijn! Dus toen Max 10 weken was hebben we hem opgehaald uit Aalten! En de avond dat we alleen zouden kijken naar Max, wist Hendri niet dat ik eigenlijk al had bepaald dat hij die avond met ons mee zou gaan. De riem en wat lekkers lagen al klaar in de kofferbak haha. Max zijn coördinatie is niet helemaal goed, daardoor liggen we om de haverklap in een deuk om hem. Voor dat er nu de tondeuse overheen is gegaan, noemde ik hem altijd Dombo het olifantje met z’n knullige uitdrukking en z’n hangende oortjes. <3
Het is natuurlijk altijd spannend om twee hondjes samen te krijgen en niet weten hoe ze op elkaar gaan reageren maar gelukkig na een beetje aftasten ging het eigenlijk de volgende dag al vrij goed! Diesel accepteerde hem en Max wilde alleen maar spelen haha. We hebben Max nu bijna 1,5 jaar en de connectie die Diesel & Max met elkaar hebben is heel bijzonder! Het is ook heel mooi om te zien hoe Diesel soms weer in z’n tweede jeugd beland en Max uitdaagt om te donderjagen! Ze kunnen elkaar ook heel goed laten en hun eigen ding doen. Diesel slaapt graag op de bank en Max ligt veel bij mij te knabbelen op z’n knuffels.
Het enige positieve tijdens de opname bij Dimence was dat hondjes welkom zijn op de afdeling en kamer. Dit deed me even zo goed! Na ze 2 weken niet gezien te hebben hier, heb ik van deze dag genoten! Niet snel hierna was ik gelukkig weer fijn thuis.
Het doet me nu wel steeds veel verdriet om ze achter te moeten laten als ik weer een opname heb ( Door pijn in het UMCG of vorig jaar tijdens de mentale crisis ) Het troost me dan wel weer heel erg dat ze elkaar hebben en dat ze in goede handen zijn bij Hendri, met hulp van onze beide ouders die komen helpen waar ze kunnen als Hendri even niet naar ze toe kan tijdens het werk.