Vanmiddag een fijne weeksluiting gehad bij Dennis & Anne. Even gepraat over het hele traject dat komen gaat en met z’n allen gegeten.
Terwijl we daar waren zat ik continue met m’n gedachten bij de Morfine. Het Monster staat aan nu hij weet dat ik ga vechten! Ik vraag mezelf continue af of ik al weer mag of dat ik beter nog even kan wachten. Als ik hem gezet heb, heb ik spijt! Had ik maar gewacht dan kon ik hem nog zetten en dan komen de gedachten weer… Boosheid, schaamte, schuldgevoel, angst en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is jammer want ik was net weer relaxt en neutraal genoeg om te proberen er een leuke avond met Hendri van te maken.
Eenmaal thuis was ik van plan verder te gaan met het uitzoeken van de foto’s tot Hendri klaar was met kijken naar FC Twente. Daarna zouden we een paar potjes het kaart spel Katan gaan doen met wat lekkers op tafel.
Helaas ging het monster maar door! Ik kwam er al één te kort, zoals elke dag de laatste dagen dus in m’n hoofd continue aan het denken hoe ik dat kon oplossen. Voor de afleiding bezig geweest m’n WordPress pagina wat aan te passen zodat het niet meer zo standaard is en meer mij en om 21.15 uur vond ik het mooi geweest en heb ik de laptop weg gelegd. Nog even m’n CreaBea tassen klaargezet voor maandag, de vergeten was in de droger gestopt en nu zit ik met Hendri en de Woefies voor de TV tussen Kunst & Kitch terug te kijken.
Ik heb om 21.45 uur de laatste injectie gezet na veel strijd in m’n hoofd en heb nu weer spijt niet gewacht te hebben tot minstens 22.30 uur. Het Monster is zo gemeen! Wat dat betreft ben ik echt klaar voor maandag hoe bang en onzeker ik ook ben! Ik schrijf het nu maar weer van me af in de hoop dat het me even weer rust geeft tot ik naar bed ga!
Helaas is nu naar bed gaan geen optie omdat ik vanwege m’n rug max 7 uur kan slapen en ik dan om half 6 wakker ben en dan moet wachten tot Buurtzorg komt rond half 8 met de ampullen van de dag.
Ik durf er nog niet over te dromen dat wanneer ik uit de opname kom ik hier niet meer mee bezig hoef te zijn. Ik ben nu wel ongelooflijk trots op mezelf dat het nog steeds maar bij 1 te kort blijft en dat ik er toch het beste er van maak en nog belangrijker niet meer bel voor meer ampullen!
Ik probeer me vanavond vast te houden aan deze lieverd. Hoe druk en vervelend ze soms ook kan zijn, ik moet altijd lachen door haar 🫶 Voor nu stort ik me maar even op het maken van m’n voorraad sigaretten met de tv aan en Hendri naast me en zodra de droger klaar is naar bed en dan nog maar één dag te gaan!
