Het is nu dinsdag, nog een paar dagen tot de grote dag! Afgelopen zaterdag had Hendri zijn vrijgezellenfeest en aan de foto’s te zien was het een hele mooie en gezellige dag. Zo werd hij om 1 uur opgehaald. Klaar gestoomd vor z’n dagen in gevangenschap, genaamd Vrouw 🤣
Helaas verliep mijn weekend anders. Vrij snel na het wakker worden kreeg ik weer een pijnaanval, heb Hendri niet de hevigheid verteld want dit was zijn dag! Om 10 uur was Nova er nog even om te knuffelen met de Woefies en dat leidde even mooi af van de pijn.
Om 13.00 uur Hendri uitgezwaaid en ben toen maar op de bank gekropen door de pijn en bereidde me voor op een paar uurtjes uitzitten en dat de pijn zoals normaal dan wel zou afzakken. Maar helaas gebeurde dit niet. Op een gegeven moment kreeg ik zweetaanvallen, hartkloppingen en voelde het alsof elk orgaan letterlijk in de fik stond. Toch de HAP maar gebeld. Die vertrouwde het niet dus hebben een Ambu gestuurd. Vrij snel hoorde ik de sirenes al, ik had aangegeven waar de huissleutel lag maar ze belden toch aan dus met een hoop gestrompel bij de voordeur gekomen. De aardige verpleegkundigen hielpen me weer naar de bank en deden wat checks en toen kwam schoonmoeder ook binnen, die ik wel even had gebeld en er zo was. Ze wilden me toch mee hebben naar het ziekenhuis en gaf aan wel te gaan lopen naar ambu want ik weet dat de draai voor het bed hier niet handig is. Jennie zou toch Hendri bellen en voor de hondjes zorgen en is daarna door haar buurman naar het ziekenhuis gebracht. Voor we vertrokken hebben ze een infuus geprikt en heb ik onderweg pijnstilling gekregen. Ik weet dat ik direct heb gezegd geen opiaten ivm de morfineverslaving en heb iets anders gekregen. Het hielp iets voor de pijn, maar werd vooral heel duf. Ik had wel net ook een slaappil van mezelf genomen in de hoop dat ik de pijn weg kon slapen, maar helaas. Aangekomen in het ziekenhuis ook direct gezegd geen opiaten ivm met en hoe graag ik het ook wilde, absoluut niet terug naar toen!! Gelukkig gaven ze ook hier gehoor en heb goed vervangend spul gekregen! Maar zo slaperig werd ik ervan! Ik weet dat ze me aan de monitoring hebben gelegd en dat dat niet goed was en dat er elke 10 min gemeten zou worden. Ze hebben bloed afgenomen en controles gedaan. Ik weet niet meer hoelaat het was maar op een gegeven moment was ik stabiel en mocht ik naar huis met de diagnose “Het hoort bij de kanker” in heel goed overleg toch 5 oxicodon mee gekregen voor de evt pijn de rest van het weekend. 2 voor zaterdagavond en 3 voor zondag. Ik weet ook echt niet meer hoelaat het was maar Anne was er ineens en nam ons mee naar huis. Voor we weg gingen heb ik Hendri nog gesproken en gerust kunnen stellen dat hij gewoon moest gaan genieten en thuis ben ik direct door gegaan naar bed. Ik heb geslapen tot een uur of 3 dus het was vast niet super laat dat ik thuis gekomen ben. Ik kan nooit langer dan 7 a 8 uur slapen.
Ik ben zo ongelooflijk trots op mezelf dat ik uit mezelf NEE heb gezegd tegen opiaten krijgen want ik wilde het super graag voor de pijn maar wilde gewoon echt niet het risico lopen dat ik weer terug naar die tijd ga! Dat is het hem niet waard want ik doe het zo goed! Ik heb tot 8 uur ’s ochtends nog een beetje lopen dommelen op de bank en voelde me redelijk goed maar ben verstandig geweest en heb niks gedaan behalve serie kijken op de bank. Om half 1 kreeg ik ineens alarm van m’n smartwatch dat mijn hartslag uitsloeg op 184, dit was wel schrikken helemaal omdat ik al uren in rust lag. Hij is al een tijdje rond de 110 en ik maakte me daar al zorgen over en wilde dat na de bruiloft oppakken. De rest van de middag metingen gedaan met de bloeddrukmeter en lager dan 140 is hij niet geweest in rust. Daarnaast gaf de ecg op de smartwatch continue hartritme stoornis aan, wat ie normaal alleen af en toe deed en stond in dubio om weer te bellen maar was te bang om weer naar huis gestuurd te worden dus wilde liever afwachten tot de huisarts maandag. Rond 18.00 zakte de hartslag weer en ging redelijk gerust naar bed. Maandag direct met HA gebeld en goed gesprek met haar gehad. Ik voelde me maandag ineens wel veel beter gelukkig. Donderdag krijg ik een hartkastje om het hart 24hr te monitoren en ben heel benieuwd wat daar uit gaat komen. Heb haar wel moeten beloven direct met haar of HAP te bellen als het de komende dagen weer gebeurd maar we zullen zien.
We zijn natuurlijk erg geschrokken maar we gaan er voor om er zaterdag een groot feest van te maken en als de invulling door deze klachten anders wordt dan so be it. Al moet ik beneden op bed liggen, we gaan er onze dag van maken met de lieve mensen die we hebben uitgenodigd! En even zodat ik er niet steeds appjes over krijg… dit was geen bruiloftsstress, dit was ziek zijn en kanker hebben en geeft maar weer aan waar wij regelmatig mee te dealen hebben. Het is onvoorspelbaar! Ik blijf het de rest vd week rustig aan doen en we gaan nu op naar zaterdag!
