Het is alweer zaterdagochtend en heb officieel vakantie!! Ik bedacht mij gisteravond dat de moeheid en futloosheid de laatste tijd wel echt bijna continue aanwezig zijn en waarschijnlijk wel echt door de kanker/chemo’s komen en niet alleen omdat ik zo lang helemaal niks heb kunnen doen. Sinds ik met de Fysio bezig ben is het wel veranderd maar het valt wel op dat de vermoeidheid (Ik kan nog steeds niet het juiste woord vinden hoe het nu precies voelt) blijft en ik moet daar wel nog echt mijn draai in vinden. Vanochtend bijvoorbeeld, ik was om half 7 wakker door een zeer pijnlijke onderrug. Ik ga naar beneden voor m’n koffie en sigaret, de hondjes gaan naar buiten en ploffen daarna op de bank om verder te slapen, ik drink m’n 2e bak koffie en ga vervolgens naar boven voor een bad en kleed mezelf aan, fohn en doe m’n haar, maak het bed op en ga weer naar beneden. Het is dan vaak 1,5 uur later wanneer ik klaar ben voor de dag. Tenminste…. Ik merk de laatste tijd dat ik soms zo moe ben dat ik eerst minimaal een half uur op de bank moet liggen om bij te komen.
De hondjes vinden dat niet erg haha, Max kruipt altijd in mn knieholtes en Diesel ligt of op de rand of voor me, tegen m’n buik aan. Hoewel ik het altijd fijn vind om zo met ze op de bank te zitten, kan ik nog moeilijk accepteren dat het meer noodzaak is dan plezier. Ziek zijn, in mijn geval de kanker en de chemo’s zorgen er voor dat ik meer en meer moet inleveren! Waar ik er eerder vol tegenin ging en gewoon bleef doen wat ik altijd deed plus een beetje extra door compensatie, leer ik wel steeds beter om te luisteren naar wat m’n lichaam nodig heeft. Het is echt niet makkelijk om het volledig te accepteren en het is ook niet makkelijk om dan te moeten toegeven dat iets niet lukt die dag en iemand te moeten teleurstellen. Ik weet hartstikke goed dat ik dat niet doe, want alle lieve mensen om me heen snappen het altijd heel goed maar m’n hoofd vind het nog steeds falen. Ik kan mezelf dankzij schematherapie steeds beter en sneller herpakken, maar het feit blijft dat moeten inleveren op dingen die kunnen, echt moeilijk is!
Voorheen leefde ik altijd met het motto “Eerst doen wat moet, dan doen wat plezier brengt.” Tegenwoordig begin ik af en toe de dag met iets wat ik leuk vind, vooral als ik futloos ben. Vaak geeft dit weer energie zodat ik daarna kan doen wat echt moet gebeuren die dag. Ik heb de laatste weken ook dagen gehad dat ik letterlijk niks kon beginnen en kan het ook steeds beter accepteren dat het dan zo is en dan moet ik van mezelf helemaal niks meer behalve het beste maken van de dag! Schuldgevoel ligt dan wel heel erg op de loer en schiet met vlagen dan door m’n gedachten en dan is vaak even niks goed en heb ik veel irritaties. Ik denk dat dat ook heel logisch is, maar ik merk wel echt dat het niet meer mijn dagen beheerst en daar ben ik de schematherapie heel erg dankbaar voor! Ja, het blijft køt! Maar ik weet nu ook dat het weer voorbij gaat! Soms de dag zelf al en soms de volgende dag en nu ik steeds vaker zo kan denken, scheelt dat al de halve wereld aan energie verspilling!
Ziek zijn is keihard werken! Mensen onderschatten dat soms. Iets wat je normaal “even snel” doet, is niet meer zo gemakkelijk en kost vaak veel waardoor je soms keuzes moet maken. Het is voor dierbaren denk ik soms lastig om te begrijpen omdat ze niet zien wat het op zo’n moment kost en wat het met m’n lichaam doet en dat is maar goed ook. Ik heb er ook totaal niet de behoefte aan om continu erover te gaan klagen. Dat maakt ziek zijn soms ook heel eenzaam! De dingen die ik voel, zijn vaak ook niet uit te leggen en op de tweestrijd in m’n hoofd, kan een ander geen antwoord opgeven omdat alleen ik kan bepalen wat goed voor me is op dat moment. Er is geen standaard tekstboek met vragen en antwoorden waar je even in kunt zoeken en geen dag is hetzelfde dus het antwoord is ook elke keer anders. Dat maakt het voor mezelf lastig maar ook voor anderen. Iets wat gister wel kon, zou vandaag gewoon teveel kunnen zijn en een andere dag zou er zelfs wat extra’s kunnen. Vooral met onze eigen zaak is dat lastig want iets plannen is daardoor moeilijk. Als ik zeg iets te willen gaan doen en die dag lukt het niet moet ik iemand teleurstellen en geloof me, schuldgevoel kan erg overheersend zijn! Mensen kunnen nog zo hard zeggen “Je hoeft je niet schuldig te voelen”. Het kost veel energie om dat stemmetje tegen te spreken! Gelukkig lukt het me meestal wel en probeer ik er elke keer weer het beste ervan te maken, maar het blijft hard werken!
Tegelijkertijd ben ik ook zo dankbaar dat ik steeds beter door krijg hoe ik de dag moet aanpakken en neem ik ook echt de tijd om genietmomentjes te hebben ook al is het iets kleins in huis, met Hendri, de Woefies, gewoon buiten in de tuin of even een half uurtje naar de Kringloop. Heb vandaag m’n laatst gescoorde parel aan. Hier wordt ik zo blij van en het koste me maar €2 haha.
Het is inmiddels 08.45 uur en nu ik even lekker van me af geschreven heb op de bank, voel ik me redelijk ok en ga ik maar eens wat doen! 😅 Vandaag gaan de voorbereidingen op de vakantie beginnen wooohooo! Nog 2 nachtjes slapen en dan gaan we! Ben zo benieuwd hoe het zal gaan met Max. Hij is nog nooit op vakantie geweest en hij is qua gedrag niet de makkelijkste… kijk er zo naar uit om even lekker met ons vieren weg te zijn en echt tijd samen te hebben! Sinds de opname in februari is dat nog niet echt gelukt helaas dus het werd nodig tijd!
Fijn weekend voor jullie! -xxx-
