k krijg net een appje die heel goed mijn gevoel omschrijft de meeste dagen sinds ik hier ben:
Ik kan me voorstellen dat je door alle emoties, gesprekken, gepieker en mensen om je heen doodmoe bent. Ook voor mij is bellen intensief, en ik ben niet eens aan het afkicken!
Hier ben ik normaal al gevoelig voor en hier komen alle emoties drie dubbel zo hard binnen waardoor ik meestal ook even niet op appjes reageer nu. Ik sta zo wankel op de benen en schommel alle kanten op en ik kan even geen antwoord geven op de vraag “Hoe gaat het?” en vaak weet ik me ook even geen houding te geven op complimenten omdat het vaak voorkomt dat mijn gevoel heel iets anders zegt. Ik hoop dat jullie daar begrip voor hebben! Als ik het later terug lees dat is het wel heel erg fijn om te lezen en motiveert het me ook wel weer om door te zetten. Vaak voel ik me heel schuldig dat ik dan niet reageer, maar ik zit hier voor mezelf en helaas hoort dit erbij en hebben de meeste mensen dit hier en die herkenning is zo heel erg fijn!
Ik heb vandaag i.p.v. 9 injecties op een dag er tot nu toe nog maar 4 gehad en heb er nog 2 te gaan dus ga ik op 6 uitkomen. Dit is voor mij echt een hele grote stap maar voelt dubbel. Ik kwam net bij de verpleegkundige voor een injectie en ze hemelde me helemaal op dat het al meer dan 3 uur geleden was. Ik ben dan zo eerlijk dat ik toegeef dat het maar 2,5 uur geleden was en nadat ik haar daar van overtuigd had kreeg ik de injectie dus ook nog niet en dat voelt voor mij nu weer alsof ik WEER mijn eigen glazen ingegooid heb omdat ik nu dus moet wachten. Ik kan mezelf nu heel goed weer helemaal naar beneden praten terwijl ik er de hele dag over gedaan heb om mezelf weer een beetje op te peppen om niet met een kut gevoel te gaan slapen. Nu moet ik weer aan het werk in m’n hoofd en ik ben er zo gigantisch klaar mee dat dit elke keer weer gebeurd.
Zolang er duidelijkheid is en ik weet waar ik aan toe ben dan gaat het redelijk maar vandaag was dat er niet en gingen er twee dames weg waar ik veel aan had en was ik de weg even kwijt. Vanochtend wel weer een gesprek gehad met de arts van hier en dat heeft wel iets geholpen om me weer even in de juiste richting te krijgen.
Gelukkig kreeg ik vandaag een hele fijne oppepper van Dinant & Linda en de kids die ik echt even nodig had en hij zweeft naast m’n bed! Het is een beetje kinderachtig hoe blij ik wordt van Winnie haha maar het helpt en daar gaat het om 😉 Ze stonden hier wel even te kijken toen er een mega grote doos binnenkwam haha.
Hendri heeft er vandaag ook heel erg aan bijgedragen dat ik niet m’n spullen heb gepakt en naar huis wilde en dat het ok is om even niet ok te zijn en dat ik goed bezig ben en dat ik de kop niet moet laten hangen! Ik ben zo dankbaar voor zijn steun tijdens dit hele traject en ik kan niet wachten om weer thuis te zijn met ons vieren en weer “normaal” verder te gaan met ons leven! Ja er zullen veranderingen zijn wanneer ik thuis ben maar dat is ok en daar gaan we onze weg wel in vinden! Samen staan we sterk!
Nou is het wel weer genoeg voor vandaag en ga ik waarschijnlijk nog even netflixen om de gedachten te verzetten. ’s avonds ben ik niet veel in de woonkamer te vinden omdat we op het moment met bijna alleen maar jongens & mannen zitten en die zijn erg gek op actie en slappe humor films waar ik ff geen zin in heb. Ik mis de twee dames die vandaag weggegaan zijn best wel erg! Het hoort erbij hier en zorg er wel voor dat ik niet te close wordt met iemand hier, maar dames praat is soms gewoon even nodig haha.
Fijne avond nog voor jullie en ik hoop dat morgen iets beter gaat dan vandaag!
