Waar ik gister nog zei dat ik het mee vond vallen, viel vanochtend me heel erg zwaar! Gister heeft één van de artsen een zaadje geplant en dat heeft me de hele ochtend achtervolgt waardoor ik vanochtend vroeg al zwaar overprikkelt was. Nu is er een mede bewoner die heel erg druk is en continue hard, luid en heel veel praat. Nu trek ik dat normaal al slecht, maar vanochtend dacht ik echt dat ik gek werd! Ik merk dat ik me terug wil trekken op m’n kamer terwijl dat eigenlijk net is wat ik niet moet doen! Einde ochtend even met de verpleging m’n hard gelucht en toen werd helaas het zaadje dat gister werd geplant door de arts nog verder gevoed door haar waardoor ik helemaal in de stress en paniek schoot.
Gelukkig heb ik Kirsten even gesproken en die heeft me weer kunnen laten focussen op onze afspraken waar ik ook helemaal achter stond en sta toen ik voor deze opname koos! Op haar advies heb ik een afspraak aangevraagd met de arts hier van de afdeling. Hij heeft ook mijn casus besproken met Kirsten voor de opname en het gaat goed voor me zijn even met hem te praten!
Hier zijn voelt heel erg dubbel! Ik vind aan de ene kant veel herkenning maar aan de andere kant is mijn situatie ook zo heel anders dat ik me soms ook heel alleen voel! Hier moet ik mijn weg in vinden en dat gaat met vallen en opstaan! Soms denk ik naar huis te willen en weer op oude voet verder te willen gaan omdat de verandering beangstigend is. Aan de andere kant besef ik alleen maar meer en meer dat dit echt nodig is om weer vooruit te kunnen naar een betere en mooiere toekomst! Ik probeer zo open mogelijk in de opname en de omzetting te staan, maar ik vind het echt doodeng om alles los te laten! Ik zal wel echt moeten om het mezelf makkelijker te maken en ben er van overtuigd dat me dat gaat lukken! Ik moet me vast blijven houden aan de afspraken die Kirsten en ik hebben gemaakt over hoe we dit gaan doen en me niet van de kaart laten brengen door meningen van anderen. Dat is moeilijk als je even zo kwetsbaar bent!
Ik ga zo eerst eens even niks doen en rusten en daarna mag ik deurklinken op de afdeling schoon gaan maken! Het klonk vanochtend als een heerlijk klusje om te doen vandaag haha.
Ik verbaas me er wel over hoe zo’n impact de bezuinigingen hebben op het zijn hier. Met de lunch bijvoorbeeld mag je maar 1 beleg per broodje kiezen en krijg je een lepel boter en een lepel jam. 3 lepels muesli met een klein schaaltje yoghurt en zo kan ik nog wel even door gaan. Het is voor mij lastig omdat ik juist van de Diëtiste alles zoveel mogelijk dubbelop moet doen. Het is ok hoor en klaag er ook niet over maar vind het wel typisch dat er juist op zoiets belangrijks als eten zo wordt bezuinigd. De meeste mensen die hier zijn kunnen juist alle extra’s wel gebruiken. Maar misschien denk ik te simpel….
Vanavond komt Hendri op bezoek! Ik kijk er naar uit om hem te zien ook al is het net één dag geleden! Het voelt als veel langer. Helaas mogen bezoekers hier niet op de afdeling komen en moeten we naar een zaal waar neem ik aan alle bezoekers komen dus echt privacy is er niet. Het belangrijkste is dat ik hem even zie en kan knuffelen maar jammer is het wel! Aan de andere kant is het ook wel prettig dat er op de afdeling geen bezoek mag komen, het kan ook veel prikkels geven als iedereen er tegelijk is en het druk is qua door elkaar heen praten.
Ik ga nu weer even een injectie vragen. Mijn verzoek is goedgekeurd door de arts dus heb vanochtend de spuiten voor vandaag klaar mogen maken dus ik hoef nu alleen nog maar te injecteren waar ze bij aan staan. Dit geeft heel stom ook weer een beetje rust!
