Alles in me roept nog steeds de hele dag dat ik alles wel kan annuleren en dat we wel weer door kunnen gaan zoals we deden. De Morfine spookt ook continue door m’n hoofd dus daar spreek ik gelijk mezelf al tegen! Ik wordt er werkelijk waar niet goed van en weet niet of ik dit ga volhouden tot morgen! Ik ben vanaf vanochtend vroeg al bezig met de foto’s uitzoeken en ben gaar! Waarom ben ik zo??? Ik ga zo maar even wat anders verzinnen om te gaan doen!
Anne is vanochtend nog even geweest om me moed in te praten maar niks land vandaag! Ik krijg hele lieve berichtjes om me sterkte en succes te wensen maar alles in me schreeuwt ” Ik wil en kan dit niet!!! ” Van buiten lijk ik kalm maar van binnen is er weer blinde paniek!
Ik voel me een ondankbaar verwend kreng en hoe ik ook m’n best doe ik haal mezelf vandaag alleen maar naar beneden.Rond half 4 komen m’n ouders en Jennie en begin van de avond komt Linda nog even. Daar ben ik even blij om! Heb haar al een tijdje niet gesproken dus fijn om nog even een knuffel te kunnen geven. Het zal vanzelf maandag zijn… het liefste zou ik nu in de auto stappen en naar Zutphen gaan, dan ben ik er en kan ik niet meer terug maar ook dat is niet goed want wil bij Hendri en de woefies zijn! Het is zo dubbel allemaal!
En dit allemaal omdat ik die klote kanker heb gekregen! Alles ging net goed in m’n leven! Het is zo oneerlijk en ben ook zo boos! Mijn motto is altijd geweest “Je krijgt nooit meer dan je aankunt” maar serieus genoeg is nu ook wel genoeg!
Ik ga nog maar even knuffelen met Diesel & Max…
Dank jullie wel Pieter en Evelien voor de lieve kaart! 🫶
