Moeten! Wat een stom woord is dat zeg! Ik moet steeds zoveel van mezelf! Werken, zorgen voor de hondjes, zorgen voor het huishouden en zorgen voor iedereen die me dierbaar is. Maar waar ligt het MOETEN zorgen voor mezelf?
Hier ben ik de afgelopen week erg veel mee bezig! Vanochtend begon ik gelijk alweer bij het wakker worden. Ik had om 11:15 uur een afspraak met mijn huisarts en vanmiddag om 15:00 uur heb ik een afspraak met het HIC team van Dimence. Van mezelf moest ik er nog dingen bij plannen om te doen omdat ik voel dat ik anders niks doe vandaag en een niksnut ben. Hierin kwam vandaag ook een beetje een belangrijk keerpunt! De gesprekken die ik vandaag heb, zijn al keihard werken! Het brengt zowel voor, tijdens als na zoveel emoties los waar ik nu moeilijk mee kan omgaan dat ik de tijd MOET nemen vandaag om dat te verwerken.
Het gesprek met de huisarts was fijn vanochtend. We zijn net over naar haar praktijk en kennen elkaar nog niet goed, maar zij heeft me geholpen met het opzetten van het systeem voor de Morfine met Buurtzorg. Ze vroeg me ook wat ze anders had kunnen doen voor me zodat het nu niet geëscaleerd was. Ik heb haar ook aangegeven dat ze niks anders had kunnen doen in dit geval. Het is een combinatie geweest van heel erg veel factoren die allemaal verkeerd samen kwamen. We hebben voor nu afgesproken dat ik haar elke 2 weken zie. Dat kan dus zijn even 5 min om te horen dat het goed gaat, of langer als ik dit nodig heb. Als ik niet op kom dagen of zonder goede en geldige reden afbel gaat ze contact zoeken met mij. Het klinkt heel kinderachtig, maar het geeft mij nu wel een veilig gevoel. Ik kan praten als brugman en heel goed doen alsof er niks aan de hand is en ik heb, juist nu nodig dat iemand af en toe even checkt of ik ok ben! En het is fijn dat zij daarbij wil helpen! Ook wil ze graag dat Hendri de volgende keer mee komt om ook eens van hem te horen! Dit vind ik heel fijn en mis ik eigenlijk wel een beetje bij de andere ondersteuning die ik krijg. Voor de partner van een zieke wordt helaas zo vaak niet naar om gekeken en voor mij is dat toch ook wel een grote zorg!
Zo meteen heb ik de afspraak met de HIC verpleegkundige. Ik zie hier wel een beetje tegenop! De hulp vanuit Dimence ben ik op het moment niet erg positief over en weerhoudt me er vaak van om alles te zeggen wat op m’n hart ligt. Maar voor m’n eigen bestwil moet ik dit wel gaan doen, dus ik ga het weer proberen vanmiddag. Je kwetsbaar opstellen is zo moeilijk als je zo lang de schijn op hebt gehouden dat alles goed gaat! Ik ben nu gelukkig wel zover dat ik inzie dat ze me niet kunnen helpen als ik niet aangeef wat er in de bovenkamer gebeurd en waar ik behoefte aan heb dus ik ga het vanmiddag weer proberen! Als het goed is schuift Hendri hier vanmiddag ook bij aan. Ik wil Hendri nu graag betrekken bij wat er in me omgaat, maar heb hier wel wat ondersteuning bij nodig helaas. Het is zoveel wat er gebeurd is en wat ik voel en het laatste wat ik wil is Hendri zich schuldig laten voelen over iets waar zowel hij als ik niks aan kan doen! Het is ons ook allemaal maar overkomen. We spartelen tot we het door hebben maar een beetje in de rondte en doen ons best en meer kunnen we niet doen!