Net een heel heftig gesprek gehad met de HIC verpleegkundige en na een half uurtje ook met Hendri. Al weken roep ik dat ik dit graag wil en tijdens het gesprek ben ik bijna alleen maar bang geweest en had spijt en dacht alleen maar aan wat Hendri zou gaan zeggen na het gesprek als zij weg is….
Mijn gedachten en gevoel zijn helemaal het perspectief kwijt van wat normaal is. Normaal voor ons, normaal voor mezelf en normaal in het algemeen. Weer komen we erop dat de grootste oorzaak hiervan de Morfine is! Hoe kan zo’n kleine ampul voor zoveel ellende zorgen? Voor mijn gevoel ben ik momenteel rijp voor het gesticht met dwangbuis om! Ik hoop echt zo dat de opname snel komt! Ik moet van deze rommel af!!
Maar even bij het onderwerp blijvende… In mijn hoofd staat zoveel ingeprint over hoe Hendri hier in staat en hoe hij erover denkt en wat ik diep van binnen wel weet, maar wat ik totaal omgedraaid heb, willen we alletwee gewoon hetzelfde! Hier samen sterker uitkomen! Marije benoemde het ook goed dat we weer samen moeten komen met praten hierover met elkaar. Hendri heeft zijn manieren en ik heb mijn manieren en die moeten even weer samen komen op een manier die voor ons beide werkt! De eerste stappen hadden we zelf afgelopen weekend al gezet en vandaag ook concreet een afspraak gemaakt voor komende week.
Ik vind het lastig om nu te schakelen en ben bang dat ik nu weer ga blokkeren! Ik moet juist nu blijven praten en schrijven. Het is zo’n chaos en ik ben zo bang om iets te zeggen omdat ik gewoon even niet meer weet wat reeël en ireeël is. Dat kan ook niet binnen 10 minuten.
Ik legde alle problemen vanmiddag ineens bij mezelf en wou overal mee stoppen en had blinde paniek! Gelukkig kwam Hendri even bij me en probeerde me rustig te krijgen. Waarom kan ik niet geloven dat hij me niet stront zat is? Want dat is wat ik de afgelopen tijd denk ik gedaan heb, overal wat achter zoeken in de negatieve zin en mezelf wijsmaken dat ik alleen maar een last ben. En ik leg continue de druk bij mezelf dat ik MOET werken dat ik nu zelfs de kleinste vraag om wat te doen verkeerd opvat. Hij heeft vanmiddag heel duidelijk gemaakt dat dit absoluut niet het geval is dus de komende tijd moet ik mezelf dan ook blijven herinneren aan deze middag!
Ik moet stoppen met invullen wat hij denkt en bedoeld en duidelijkgeid vragen als ik twijfel of negatief denk. Hoe kut het allemaal ook is, hij omschreef zo mooi wat er allemaal in m’n doosje zit en hoe vol deze zit en dat deze hele situatie ook niet zo gek is. En dat dit waarschijnlijk even nodig is geweest om op het punt te komen dat het nu echt aangepakt gaat worden. Hij hoopt als de Morfine eraf is dat hij voor minimaal 70% de oude Karin terug heeft en ik zat erbij te denken dat voor mijn gevoel ik hier nooit doorheen kom. Hoe laat je een suicide poging achter je? Ik schaam me zo diep en voel me zo schuldig!
Ik moet nu eerlijk zijn en bekennen dat ik de laatste dagen vaak denk, doe het maar weer of kijk toch naar de mogelijkheid voor euthanasie en ben elke keer boos op mezelf dat ik dat denk! Ik moet mezelf hiervoor vergeven en proberen nu vooruit te kijken. Met de steun van Hendri en zoveel lieve mensen om me heen moet dat toch gaan lukken?
Ik hoop dat het binnenkort echt gaat landen en dat ik weer eens kan zeggen, het was vandaag ok.
